O Radomce i nie tylko - cz. II

Kontynuujemy cykl artykułów o rzece Radomce. Tym razem piszemy o osadnictwie w jej okolicach.

Już w okresie 20-lecia międzywojennego badacze zdawali sobie sprawę, że kiedyś nad Radomką istniało grodzisko z czasów wczesnego średniowiecza. Znajdowało się ono na lewym, wyższym brzegu Radomki, w obecnej dzielnicy Radomska, zwanej Kopcem.  Na dawnych mapach naszego miasta można było zobaczyć, że to miejsce jest zaznaczone symbolem grodziska bądź warowni. Jeszcze w XX wieku nad Radomką znaleźć można było pozostałości po dawnym osadnictwie - spotykano gliniane naczynia z epoki neolitu, ceramikę, drewniane rzeźby oraz np. monety rzymskie. Zawdzięczamy to zarówno profesjonalnym badaniom archeologicznym, jak i przypadkom, w których mieszkańcy miasta natrafiali na te "skarby".

W trakcie badań ustalono także, iż skupiska ludności wokół rzeki nie znajdowały się w jednym miejscu, ale niemal na całej jej długości.

W okresie neolitu ludność tzw. kultury grzebykowo-dołkowej osiedliła się nad źródłami Radomki. Ludzie ci najprawdopodobniej umieli lepić naczynia z gliny, zajmowali się zbieraniem darów natury oraz łowiectwem. Poza tym w tym okresie nad Radomką osadnictwo rozwijało się w pobliżu dzisiejszej Dąbrówki oraz Zakrzówka.

Z okresu brązu pochodzą pozostałości znalezione na terenie Radomska i Zakrzówka. Są to zaledwie ułamki naczyń.

Z pierwszych wieków naszej ery pochodzi znaleziony nad Radomką denar rzymski Faustyny Starszej, znaleziony w północnej części dzisiejszego Radomska.

Prawdopodobnie w XII wieku nad Radomką zbudowano gród. Pierwsze wzmianki na ten temat pojawiły się w dokumentach z 1243 roku. Gród znajdował się nad usypanym kopcem, stąd dzisiejsza nazwa tej części miasta. Gród w formie wieży miał znaczenie obronne. Ostatecznie upadł za czasów panowania Zygmunta II Augusta, w połowie XVI wieku.

Ostatnia wzmianka na temat wieży na kopcu pochodzi z lustracji królewskiej z 1565 roku:
"(...) na terenie folwarku znajdowała się drewniana wieża na kopcu. Około niej przykop suchy. Wieża posiadała trzy kondygnacje: na dole mieściły się 2 spiżarnie, wyżej sień, izba i niewielka komnata, na najwyższym poziomie <>".

Podobno ostatnia część budowli została wywieziona przez okolicznych mieszkańców w 1918 roku, ale w okresie dwudziestolecia międzywojennego miejsce to było zaznaczane na mapach wojskowych.

Zachęcamy także do przeczytania pierwszego artykułu z serii poświęconej rzece Radomce.