Na Wszystkich Świętych

Jaki Polak jest każdy widzi. Jednak nie zawsze każdy zdaje sobie sprawę z tego, że to co najbardziej sobie ceni to tradycja i rodzina.

Rokrocznie, 1 listopada gdy jesień zagości się na dobre, właśnie tradycyjnie i rodzinnie odwiedzamy groby tych, którzy od nas odeszli oraz wspominamy tych, którzy dali nam przykład szlachetnego życia, czyli Świętych. Przemierzając wiele kilometrów, ludzie z różnych zakątków kraju czy nawet świata choć na krótką chwilę, zjeżdżają się do Radomska, aby być z rodziną w tym dniu w sposób wyjątkowy – bo z żywymi jej członkami jak i tymi, którzy pozostali już tylko na fotografiach.

Na co dzień nie mamy czasu roztrząsać zagadnienia predestynacji, soteriologii, eschatologii czy wielu innych mądrze brzmiących słów. I dobrze. Jak bardzo wtedy nasze życie byłoby przepełnione paranoją i nadgorliwą troską o to co będzie, zaniedbując to co jest nam dane teraz. Jednak warto czasem dla własnej satysfakcji oraz rozbudzenia w pełni własnej ludzkiej natury, zastanowić się na miarę własnych możliwości, przekonań do czego wszyscy razem jak i każdy z nas osobna zmierza. W trakcie spaceru po radomszczańskim cmentarzu, w melancholijnej atmosferze wygasłych już drzew i opadających liści bez większego wysiłku przychodzą myśli, które w dzisiejszym zaganianym świecie wydają się dość obce czy egzotyczne. W tym gąszczu mieszanych uczuć i myśli wyłania się z przekąsem jedna, prosta prawda – nie wiemy co nas czeka a jedynie co nam zostaje, to mieć nadzieję, że przyszłość będzie lepsza, niż to wszystko to co już przeżyliśmy.

Dlatego można śmiało sobie pod nosem zanucić piosenkę Marka Grechuty „Dni, których jeszcze nie znamy”. Bo przecież „ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy” oraz „ważnych jest kilka tych chwil, tych na które czekamy”. Nadzieja na lepsze jutro niech towarzyszy nam zawsze i nigdy nas nie opuszcza. Bo cóż innego nam pozostaje?